04. Przyjaciele

                                

 - Ok - pobiegli przed siebie.

 - Tylko nie idźcie  za daleko!

 - Mhhhyy – ton głosu małych lwiątek nie wskazywał na to, by miały się do tego polecenia zastosować. Gdy starsze lwy nie mogły ich już zobaczyć zatrzymali się i usiedli na ziemi.

 - Dobra Kishe, to co robimy?

 - Hmmm, mam pomysł!

 - Jaki? – Danu nadstawił ucha

 - Przybliż się – szary lewek przywołał go łapą

 - Po co? – Danu nie widział w tym najmniejszego sensu. To chyba nie była tajemnica?

 - No chodź! – Kishe się niecierpliwił, więc Danu dał za wygraną. Przybliżył się.

 - Berek! – starszy* lew pacnął księcia łapą. Zaskoczony książę zatoczył się. Gdy odzyskał równowagę powiedział coś bardzo inteligentnego:

 - Eee??

 - Co ty? Nie wiesz co to berek?

 - Nie, a powinienem? – widząc wyraźny szok na pyszczku kolegi zorientował się, że chyba tak.

 - Ale ty tak na serio? – szok nie chciał opuścić syna Mweziego. Jak? Jak można nie wiedzieć co to berek?! Swoje myśli wyraził na głos.

 - No wiesz... Jesteś pierwszym moim rówieśnikiem, który chce się ze mną bawić. Wcześniej była tylko córka mojej ciotki Grim, a uwierz mi odziedziczyła geny po matce.

 - Fajnie, ale zapominasz, że ja nie wiem kto to jest ciotka Grim – przypomniał Kishe

 - No to taka ponura istota. Nie chce mi się wyjaśniać, więc powiedz mi co to ten berek – szary posłusznie zaczął tłumaczyć.

 - Jej, ale fajna gra. Bawimy się?

 - Jasne – po tych słowach zaczęli się gonić. Niedługo potem przestali. Nie dlatego, że im się znudziło, lecz dlatego, że zobaczyli motyla.

 - Dan?

 - Hmmhyyy...?

 - Myślisz o tym samym co ja?

 - Tak, chyba tak... – obydwa lwiątka spojrzały na siebie znacząco i pokiwały głowami. Jednocześnie skoczyły na niego, a gdy odleciał zaczęły go gonić ze śmiechem. Ale wkrótce stracili go z oczu. Znowu myśleli, co robić.

 - Kish, nuda... – Danu przewrócił się na grzbiet i zaczął marudzić – Wymyśl coś fajnego.

 - Czemu zawsze ja? Ty coś wymy... Mam! – szarego nagle olśniło. Młodszy lew natychmiast się poderwał.

 - No co? Co?

 - Możemy pójść do mojej koleżanki. Ma na imię... – zauważył dziwny błysk w oku drugiego lewka oraz iście szatański uśmiech – Dan – powiedział niepewnie – czemu tak się patrzysz?

 - Koleżanki?

 - Taak?

 - Och... Rozumiem, te sprawy damsko – męskie. Nie każdy lubi się z nich zwierzać.

 - Zaraz... Co!? Co!? Czy ty coś sugerujesz? – zapytał podejrzliwie.

 - Ja? Ależ skąd! – nie blednący uśmiech mówił jednak sam za siebie.

 - Ej, bo się obrażę i nie będziemy przyjaciółmi.

 - Taa, jasne znam cię zbyt długo. Nie zrobisz tego – te dwa zdania mówił wyjątkowo lekceważącym tonem.

 - Bardzo długo. Aż parę godzin.

 - Dobra, dobra. To gdzie mieszka twoja koleżanka?

 - Dan! – brązowy lewek zaśmiał się.

 - Dobrze. Już przestaję. Serio – dodał, gdy zobaczył niedowierzający wzrok przyjaciela.

 - No to, co? Idziemy – i poszli. Nagle książe przypomniał sobie o słowach Amaltei: ,,Nie idźcie za daleko.’’

 - Kishe?

 - Co?

 - Mamy nie chodzić za daleko.

 - Ale to nie było sprecyzowane. Dla mnie blisko jest np. wodopój, a dla twojej mamy to może być daleko, no nie? – zauważył Kishe

 - W sumie...

 - Oj, przestań. Chodźmy – i poszli już na serio, nie zatrzymując się.

* zapomniałam napisać w tamtym rozdziale, że Kishe jest starszy od Danu

WRESZCIE UDAŁO MI SIĘ COŚ NAPISAĆ! Jej ale się cieszę :D