07. Lwiczka z Cmentarzyska Słoni

  - On ma rację, lepiej go posłuchajcie, i tam nie idźcie – tajemniczy głos znów wyraził swoje zdanie. Trójka przyjaciół wciąż wpatrywała się w miejsce, z którego dobiegał głos, lecz ich oczy nie były w stanie ujrzeć czegokolwiek w takiej ciemności. W końcu ta osoba postanowiła się zlitować nad lwiątkami i wyszła z cienia. Ich oczom ukazała się...

Lwiczka. Najzwyklejsza w świecie lwiczka, o kremowym futerku i ciemno niebieskich oczach. Danu niepokoił jedynie pewien drobny szczegół. Otóż samiczka miała wysunięte pazury, co, jak wiedział z lekcji u szamana Ayesa, oznaczało, w większości przypadków, przynależność do Wygnańców. Na jej niekorzyść dodatkowo wpływało to, że najwidoczniej mieszkała na Cmentarzysku Słoni. Księcia ciekawiło tylko czemu mieszkała w tym ponurym miejscu. Co takiego ona, lub jej rodzice (co było bardziej prawdopodobne), zrobiła? Nastała dość krępująca cisza. Przerwała ją ta lwiczka.

- Hmm... No cóż... Więc, tego, yyy... cześć. Jestem Rosa. A wy? I tak właściwie, co tu robicie? Bo jak już powiedziałam nie powinniście tu być. Powinniście posłuchać tego lewka – wskazała na księcia. Spojrzenia Daisy i Kishego spoczęły na nim. Wyżej wymieniany zastanawiał się co zrobić w takiej sytuacji. Z jednej strony chciał się z nią zaprzyjaźnić, z drugiej... Instynkt podpowiadał, żeby jej nie ufać. W końcu jest z Cmentarzyska Słoni. Jednak wygrała chęć przyjaźni. Co nie znaczyło jednak, że nie będzie ostrożny.

- Jestem Danu. A to są moi przyjaciele – wskazał łapą Daisy i szarego lewka. Oni przedstawili się sami.

- Mam na imię Daisy. Miło mi cię poznać.

- Ja jestem Kishe.

- Fajnie, ale nie powiedzieliście mi co tu robicie.

- No my chcieliśmy się tu rozejrzeć. No i pobawić – odpowiedział z wahaniem szary.

- To wybraliście nie najlepsze miejsce na zabawę – stwierdziła z uśmiechem – roi się tu od hien. A także od mojej rodziny, której wolelibyście nie poznać – powiedziała z dziwnym błyskiem w oku.

- Twojej rodziny? – nie rozumiał książe

- Taak, całego stada Wygnańców. Około 30 lwów – Danu poczuł niepokój. Przecież to o wiele więcej niż w stadzie Lwiej Ziemi... A jeśli zdecydują się kiedyś zaatakować?... Jego stado nie miałoby szans. Musi o tym powiedzieć Ayesowi i Amaltei. Gdy tak rozmyślał jego przyjaciele przeszli na Lwią Ziemię i zaczęli bawić się w berka. Przyłączył się do nich. Nieświadomie zaczął być dla Rosy bardzo opryskliwy. Ona to zauważyła i nie pozostawała mu dłużna. Daisy i Kishe zaczęli między sobą szeptać. Nagle Kishe powiedział:

- Ej, a może pobawimy się w podchody? – lwiątka pogrążone w kłótni popatrzyły na niego zdziwione – No wiecie jedna drużyna ucieka zastawiając znaki, a druga, po tych znakach jej szuka. Rozumiecie?

- Jasne! Wiem na czym polega ta gra. To w nią bawiłam się z moimi kolegami – ostatnie słowo nieświadomie zaakcentowała i skrzywiła się, jakby samo powiedzenie tego słowa kosztowało ją wiele trudu i bólu.

- Dobra, więc teraz trzeba się podzielić na drużyny. Ja z Daisy – dodał szybko, wiedząc, że przyjaciel też chce to powiedzieć.

- Ja z Dais... Ej! Ja chcę z Daisy! – krzyknął z oburzeniem. Kishe uśmiechnął się w sposób, który wcale, a wcale nie spodobał się księciu.

- Nie – odpowiedział stanowczo – Ja byłem pierwszy. Ty jesteś z Rosą – widząc grymas na pyszczku księcia dodał – Takie są zasady Danu, wiesz przecież o tym. Kto pierwszy, ten lepszy.

- Ale to nie fair – nadąsał się

- Życie przyjacielu, życie – odpowiedział z błyskiem w oku.

- Ha, ha. Jesteś wyjątkowo zabawny – Danu już się pogodził z decyzją Kishego. Wiedział, że z tym lwiątkiem tak łatwo nie wygra – Dobra, będę z Rosą.

- Ok. Wy uciekacie i zastawiacie nam znaki. Wiecie, o co chodzi? Zostawiacie ślady pazurów np. na drzewach – Danu i Rosa pokiwali głowami – No to... Start! – powiedział odwracając się od nich i zaczynając liczyć. Umówili się, że do stu. Kremowa lwiczka i brązowy lewek zaczęli uciekać, nie odzywając się do siebie. Po chwili przystanęli i Rosa zostawiła ślad na drzewie. Wznowili bieg. Po chwili Danu postanowił się o coś zapytać.

- Rosa?

- Hmmm...? – odwróciła w jego kierunku głowę, co uznał za zachętę, więc kontynuował.

- Wtedy, kiedy Kishe mówił o zasadach podchodów, ty jakoś tak dziwnie powiedziałaś o tych swoich kolegach – spojrzała na niego nie rozumiejącym wzrokiem – No bo tak dziwnie zaakcentowałaś słowo ,,koledzy’’...

- A, o to ci chodzi – lwica ze smutkiem spuściła wzrok – Bo kiedyś miałam przyjaciół. Tak mi się przynajmniej wydawało. Cały czas mnie obgadywali i nie było fajnie. Ale teraz nie o tym. Patrz! – wskazała łapą kierunek, którego przyszli – Kishe i Daisy nas gonią! Szybko, biegnijmy dalej! – i pobiegła przed siebie. Danu stał ogłupiały. Po chwili uśmiechnął się i podążył za nią. ,,Niby krótka rozmowa, a jednak nawiązaliśmy nić porozumienia” myślał. I rzeczywiście tak było.